به مناسبت ایام ولادت بی بی دو عالم حضرت فاطمه الزهرا(س) ویژه نامه 41 صفحه با قطع جیبی در تیراژ 4000 نسخه توسط مرکز آموزشی ذوالفقار چاپ و در اختیار دوستان خاندان عصمت و طهارت قرار گرفت.

در این کتاب موضوعات شامل: شناسنامه حضرت فاطمه زهرا(س)، مختصری از زندگی نامه آن حضرت ولادت، دوران حیات آن حضرت و فضائل و سجایای اخلاقی حضرت زهرا(س) درج گردیده است.

کتاب فوق از منابع: کتاب چهارده نور پاک/ استاد عقیقی بخشایشی و کلیات تاریخ چهارده معصوم/ احمد امیری پور تهیه گردیده است و به عنوان منبع مسابقه بزرگ فاطمه شناسی که توسط مرکز فوق در ایام ولادت با سعادت آن حضرت برگزار می گردد مقرر گردیده است.

به گزارش «شیعه نیوز» ، آيت‌الله صافي گلپايگاني، شب گذشته در مراسم آغاز به كار پنجمين سوگواره «حديث غربت» با اشاره به مظلوميت ائمه شيعه به ويژه حضرت زهرا(سلام الله علیها)، بيان داشتند: شيعيان به عنوان پيروان و ارادتمندان اهل بيت(علیهم السلام) همواره در اعصار و ادوار گذشته مظلوم بوده‌اند و در مقام اظهار ارادت و ولايت به ائمه(علیهم السلام) كمال استقامت را به خرج داده‌اند.

ایشان با بيان اين كه شيعيان در جريان‌هاي سخت و اختناق هاي شديد، استقامت خود را در امر تمسك به اهل بيت(علیهم السلام) به منصه ظهور رساندند، خاطرنشان كردند: امروز هم شيعيان مخلصي كه در اطراف و اكناف عالم هستند، همين لوا و پرچم را بر دست گرفته‌اند.

*شهادت شيعيان غرامت حمايت از ولايت است

آيت‌الله صافي گلپايگاني با اشاره به شهادت شيعيان در كشورهاي پاكستان، افغانستان، عراق و بحرین، اظهار داشت: اينها غرامت‌هايي است كه شيعه براي دفاع از ولايت و طرفداري از حق و حمايت از دين، توحيد، اسلام و قرآن متحمل مي‌شوند.

ایشان با اشاره به برپايي سوگواره حديث غربت، اين گونه برنامه‌ها را تعظيم شعائر اسلامي و توجه دادن مردم به مظلوميت اهل بيت(علیهم السلام) به ويژه حضرت زهرا(سلام الله علیها) دانسته و گفتند: اين برنامه‌ها براي اثبات مقاصد شيعه و اهل بيت(علیهم السلام) فوق العاده سازنده است.

اين مرجع تقليد، موضع گيري‌هاي حضرت زهرا(سلام الله علیها) پس از رحلت رسول‌الله(صلی الله علیه و آله) رامورد توجه قرار داد و ابراز داشتند: اگر مواضع آن حضرت در آن شرايط نبود با اختناقي كه به وجود آمده بود، شايد اسلام به طور كلي منقرض می‌شد اما مقاومت حضرت زهرا(سام الله علیها) در آن شرايط باعث ظاهر شدن حق بر مردم شد.

معظم‌له خطبه حضرت زهرا(سلام الله علیها) در مسجد مدينه را از معجزات اهل بيت(علیهم السلام) عنوان كرد و يادآور شدند: در شرايطي كه حضرت فاطمه(سلام الله علیها) پس از رحلت رسول‌الله(صلی الله علیه و آله) كه اعظم مصائب بود با آن مواجه شد، انشا آن خطبه در كمال فصاحت و بلاغت متضمن مباني و معاني بلند و بزرگي كه هر چه قدر ما آن را تفسير كنيم و راجع به آن سخن بگوييم، كم است.

آيت‌الله صافي گلپايگاني، عظمت حضرت زهرا (سلام الله علیها) را نمونه عظمت پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) دانست و خاطرنشان كرد: حضور حضرت زهرا(سلام الله علیها) در مسجد مدينه واقعا براي مردم مثل حضور پيامبر(صلی الله علیه و آله) بود و به همين علت در آن وضعيت همه ساكت و مستمع شدند و جمع زيادي از مردم وقتي صداي حضرت زهرا(سلام الله علیها) را شنيدند گريه مي كردند.

ایشان از خطبه حضرت زهرا (سلام الله علیها) به عنوان اعلام بطلان شرايط به وجود آمده و اعلام حقانيت اميرالمومنين(علیه السلام) به عنوان يگانه راه حفظ دين، ولايت و حفظ زحمات پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) ياد كرد.

اين مرجع تقليد، حفظ اسلام و قرآن را مرهون مواضع حضرت زهرا(سلام الله علیها) دانست و تصريح كردند: هيچ احدي در آن شرايط ويژه‌اي كه پس از رحلت رسول‌الله(صلی الله علیه و آله) به وجود آمده بود جز حضرت زهرا(سلام الله علیها) نمي توانست به ميدان بيايد و مظلوميت اميرالمومنين(علیه السلام) را فاش كند.

معظم‌له با بيان اين كه فاطمه زهرا(سلام الله علیها) حق عظيمي بر همه دارند، ابراز داشتند: هر چه انسان در مقام تقدير و تشكر باشد، از حق حضرت زهرا(سلام الله علیها) تقدير شاياني نشده است.

* حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه) تمام مقاصد اهل بيت(علیهم السلام) را محقق می‌کند

معظم‌له با بيان اين كه پيامبر(صلی الله علیه و آله) حضرت زهرا(سلام الله علیها) را بشارت داد كه مهدي(عجل الله تعالی فرجه) از توست، خاطرنشان كرد: اين بدان معني بوده است كه اسلام پيروز است و عاقبت دنيا تحت ولايت اهل بيت(علیهم السلام) قرار خواهد گرفت و حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه) ظهور خواهد كرد و تمام مقاصد اهل بيت (علیهم السلام) به واسطه آن حضرت تحقق مي‌يابد.

*اختلاط زن و مرد مورد رضايت حضرت زهرا(سلام الله علیها) نيست

اين مرجع تقليد در بخش ديگري از سخنان خود با بيان اين كه ما بايد در كنار تعظيم شعائر، در عمل هم فاطمي باشيم و به اهل بيت(ع) تمسك داشته باشيم، بر حفظ حجاب تاكيد كرد و اظهار داشت: برخي برنامه‌هايي كه الان وجود دارد، مرضي اهل بيت (علیهم السلام) نيست و حضرت زهرا(سلام الله علیها) ناراحت مي‌شوند كه ببينند كه مسئله محرم و نامحرمي در حال از بين رفتن است و اختلاط مرد و زن وجود دارد.

ایشان  با بيان اين كه تمام مصيبت‌هايي كه حضرت زهرا (سلام الله علیها) متحمل شدند، براي حفظ قرآن بود ، تاكيد كردند: اگر مي‌خواهيم حضرت زهرا(سلام الله علیها) از ما راضي باشند، بايد اساس مقاصد آن حضرت كه حفظ حجاب، امر به معروف و نهي از منكر و... بوده است، حفظ شود.

*عزاداری اهل‌بیت(علیهم السلام)، اعلام موجودیت شیعه است

آيت‌الله صافي گلپايگاني عزاداري براي اهل بيت(علیهم السلام) را اعلام موجوديت شيعه دانست و يادآور شد: ما به وسيله اين عزاداري‌ها اعلام مي كنيم كه ما متمسك به اهل بيت(علیهم السلام) هستيم و هدايت و تعليمات ما از آنها گرفته شده است.

بر اساس اعلام ستاد خبري سوگواره«حديث غربت»، معظم‌له در پايان بار ديگر ضمن تقدير از برگزار كنندگان اين سوگواره، گفتند: كاش من هم در خدمت شما بودم و در همين خدماتي كه انجام مي‌داديد شركت مي‌كردم؛ زيرا مشاركت در اين گونه برنامه ها و ابراز علاقه به اهل بيت(علیهم السلام) براي هر كسي افتخار است.

سؤال: فاطمیه ی اول به لحاظ تاریخی معتبر تر است یا فاطمیه ی دوم؟

پاسخ آيت الله سيد صادق شيرازي: 

ایام فاطمیه به حسب روایات بیش از ده تا پانزده قول بوده ولی آنچه شهرت دارد، سه قول است:

1.روایت «40» روز بعد از شهادت رسول الله صلی الله علیه وآله که مصادف با 8 تا 10 ربیع الثانی است.
2.روایت «75» روز و مصادف با 13 تا 15 جمادی الاولی است.
3.روایت «95» روز که مصادف با 1 تا 3 جمادی الآخره می باشد.
و خوب است مؤمنین همه این سه قول را عزاداری نمایند.

الحمد لله رب العالمين و صلي الله علي سيدنا محمد و آله الطاهرين سيما بقية الله في الارضين و اللعن علي اعدائهم الي يوم الدين
كسى كه مطالب تاريخ نگاران مسلمان و روايات رسيده در مورد رويدادهاى تلخ پس از رحلت پيامبر را پى‏گيرى كند، فكر نمى‏كنم در اين مورد دچار ترديد گردد. اينك به برخى از روایات معتبری که  در مورد مصائب وارده بر حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها ) آمده و مورد وثوق  است اشاره  می کنیم :
اول اینکه :مرحوم «كلينى» به سند صحيح از امام كاظم در باب مولد فاطمه عليهاالسلام حديث دوّم، چنين آورده است: «إنَّ فاطمه صِدِّيْقَةٌ شَهِيدةٍ»؛ فاطمه عليهاالسلام صديقه شهيده است. و مرحوم مجلسى در «مرآة العقول» پس از توصيف خبر فوق به درستى و صحيح بودن، در شرح اصول كافى چنين مى‏نويسد: بى‏ترديد اين خبر دلالت بر اين دارد كه فاطمه عليهاالسلام، شهيد راه حق است؛ و اين از اخبارِ متواتر است، و سبب آن هم اين است كه پس از غصب خلافت و انحصار قدرت از سوى جريان سقيفه، قنفذ درب خانه فاطمه عليهاالسلام را چنان بر شكم آن بانوى بزرگ زد كه پهلوى آن حضرت شكست و بر اثر آن، فرزندش را كه پيامبر محسن ناميده بود، ناخواسته از دست داد و دستخوش بيمارى گرديد و سرانجام به شهادت رسيد.1
آن‏گاه مرحوم مجلسى به بيان رواياتى از علماى شيعه و اهل سنّت مى‏پردازد كه اين موضوع را تأييد مى‏كند. از آن جمله روايتى است طولانى از «سليم بن قيس هلالى» كه فرازى از آن چنين است: فاطمه عليهاالسلام شهيد راه خداست، و سبب آن هم اين است كه پس از غصب خلافت به وسيله جريان سقيفه، قنفذ برده عمر فاطمه عليهاالسلام را زد و به شدت هُل داد و در نتيجه آن جنايت، دنده‏اى از پهلوى آن حضرت شكست و بر اثر آن، جنين خود را افكند، و دستخوش بيمارى گرديد و به شهادت رسيد.2
دوم : و از جمله آن روايات بسيار، اين روايت طولانى است كه مرحوم صدوق، از ابن‏عبّاس و او از پيامبر خدا صلى‏الله ‏عليه ‏و ‏آله آورده است كه فرازى از آن چنين است:....

  مراسم شهادت حضرت زهرا(س) با حضور آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی برگزار شد 

 

فاطمه (س ) به ميان جمعيت آمد و بين آنها و على (ع ) قرار گرفت ، و فرمود: (سوگند به خدا نمى گذارم پسر عمويم را از روى ظلم به سوى مسجد بكشيد، واى بر شما چقدر زود به خدا و رسولش خيانت نموديد، و به خانواده اش ستم كرديد، با اين كه رسول خدا (ص ) پيروى از ما و دوستى با ما را به شما سفارش كرده بود و فرموده بود كه در امور خاندان من تمسك كنيد، و خداوند فرمود:
 قل لا اسئكم عليه اجرا الا المودة فى القربى  .
(اى پيامبر! به مردم بگو از شما پاداش رسالت نمى خواهم جز اين كه با خويشان من دوستى نماييد)(1)
 روايت كننده مى گويد: اين گفتار فاطمه (س ) باعث شد كه بسيارى از مردم متفرق شدند، عمر با جمعى در آنجا ماندند، عمر به پسر عمويش قنفذ گفت : (با تازيانه فاطمه (س ) را بزن ).
 قنفذ با تازيانه به پشت و پهلوى حضرت زهرا (س ) زد كه آثار آن در بدن زهرا (س ) پديدار شد و همين ضربت قوى ترين اثر را در سقط جنين آن حضرت نمود، كه پيامبر (ص ) آن جنين را (محسن ) ناميده بود، آن قوم ، اميرمؤ منان على (ع ) را كشان كشان به سوى مسجد بردند، و در برابر ابوبكر قرار دادند، در همين هنگام فاطمه (س ) سراسيمه به مسجد آمد، تا على (ع ) را از دست آنها بگيرد و نجات دهد، ولى نتوانست ، از آنجا به سوى قبر پدرش رفت ، و با سوز دل جانكاه گريه كرد و اين اشعار را مى خواند: نفسى على ز فراتها محبوسة
 يا ليتها خرجت مع الزفرات
 لا خير بعدك فى الحياة و انما
 ابكى مخافة ان تطول حياتى

(پدر جان ! جانم با آن همه اندوه و غصه در سينه ام حبس شده است ، اى كاش با همان اندوه ها از بدنم خارج مى شد.
 پدر جان ! بعد از تو هيچ خير و نيكى در زندگى نيست ، گريه مى كنم از بيم آن كه (مبادا) بعد از تو زياد زنده بمانم ).
 سپس فرمود:
(پدر جان ! دريغ و آه از فراق تو، و اى فغان از جدايى حبيب تو ابوالحسن اميرمؤ منان ؛ پدر دو سبط تو حسن و حسين (ع )، آن كس كه تو او را در كودكى تربيت كردى ، و وقتى كه بزرگ شد، او را برادر خود خواندى ، و او بزرگترين دوستان و محبوب ترين اصحاب تو در حضورت بود، او كه از همه در قبول اسلام پيشى گرفت ، و به سوى تو هجرت كرد، اى پدر بزرگوار و اى بهترين خلايق !
 فها هو يساق فى الاسر كما يقاد البعير .
(اكنون او را اسير گونه مى كشند، چنان كه شتر را مى كشند).
 سپس ناله جانسوزى از دل داغدارش بركشيد و گفت :
 وا محمده ! وا حبيباه ! وا اباه ! وا اباالقاسماه ! وا احمداه ، وا قلة ناصراه وا غوثاه ، وا صول كربتاه ، وا حزناه ، وا مصيبتاه ! وا سوء صباحاه !!
(فرياد، يا محمد! فرياد اى دوست ، اى پدر، اى ابولقاسم ، اى احمد، آه و فغان از كمى ياور!، و مصيبت و اندوه بسيار، و آه از اين روزگار تلخ !!).
 فاطمه (س ) بعد از اين گفتار، صيحه زد و بى هوش به روى زمين افتاد مردم از گريه او گريستند و صدا به ناله بلند كردند، و مسجد پيامبر (ص ) ماتم سرا گرديد.
 سپس على (ع ) را در پيش ابوبكر متوقف ساختند، و به او گفتند: دستت را دراز كرده و بيعت كن !!
 حضرت على (ع ) فرمود: سوگند به خدا بيعت نمى كنم ، زيرا بيعت من به گردن شما ثابت است (شما با من در غدير خم بيعت كرديد و بايد بر آن وفادار بمانيد.)(۲)

۱-شورى 23.
 ۲- رنجهاى و فريادهاى فاطمه (س )، ص 147 145.

پاسخ

روايت هجوم ابوبكر و دار و دسته او به خانه صديقه شهيده سلام الله عليها، در كتاب‌هاى متعدد و با سند‌هاى معتبر نقل شده است .

اين روايت ثابت مي‌كند كه ابوبكر دستور حمله به خانه آن حضرت را داده ، به زور وارد خانه شده و و مردان غريبه و نامحرم را وارد حريم رسول خدا صلى الله عليه وآله كرده است . خانه‌اى كه جبرئيل بدون اجازه وارد آن نمي‌شد، دشمنان خدا به زور وارد آن شدند و حرمتش را شكستند .

تعدادى از بزرگان تاريخ اهل سنت؛ از جمله سعيد بن منصور از دانشوران قرن سوم اهل سنت در سنن خودش و همچنين ضياء الدين مقدسى از دانشمندان قرن هفتم اهل سنت در كتاب الأحاديث المختارة، تصريح كرده‌اند كه روايت هجوم ابوبكر به خانه فاطمه زهرا سلام الله عليها معتبر است.

اصل روايت

ابن زنجويه در الأموال، ابن قتيبه دينورى در الإمامة والسياسة، طبرى در تاريخش، ابن عبد ربه در العقد الفريد، طبرانى در المعجم الكبير، مقدسى در الأحاديث المختاره، شمس الدين ذهبى در تاريخ الإسلام و... داستان اعتراف ابوبكر را با اختلاف‌هاى جزئى نقل كرده‌اند كه متن آن را از كتاب الأموال ابن زنجويه،‌ از دانشمندان قرن سوم اهل سنت نقل مى‌كنيم:

أنا حميد أنا عثمان بن صالح، حدثني الليث بن سعد بن عبد الرحمن الفهمي، حدثني علوان، عن صالح بن كيسان، عن حميد بن عبد الرحمن بن عوف، أن أباه عبد الرحمن بن عوف، دخل على أبي بكر الصديق رحمة الله عليه....

عبد الرحمن بن عوف به هنگام بيمارى ابوبكر به ديدارش رفت و پس از سلام و احوال‌پرسي، با او گفت و گوى كوتاهى داشت. ابوبكر به او چنين گفت.....

نگرشى كوتاه به فدك

فدك روستائى است كه در فاصله دو يا سه روز طى مسافت از مدينه قرار دارد، داراى چشمه آب و درختان خرماى فراوانى است ، فدك از آن يهود بود، و خداوند آن را از آن رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم قرار داد، زيرا سرزمينى كه مردم آن بدون جنگ تسليم شوند. اگر اسلام اختيار كنند، زمين هاى آنان به خود آنان تعلق دارد، و اگر مسلمان نشوند، و قرارداد صلح را به امضاء رسانند، همه زمين هاى آنان ، و يا بخشى از آن طبق قرداد از آن رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم خواهد بود.
ابن اسحق : چون رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم از كار جنگ خيبر فراغت يافت ، خداوند در دل هاى مردم فدك ترس و وحشت ايجاد كرد، نمايندگانى نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم اعزام داشتند. و نصف سرزمين فدك را با رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مصالحه نمودند، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نيز قرداد صلح را پذيرفت ، و به اين گونه فدك به رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم انتقال يافت ، زيرا بدون جنگ و لشكركشى اين پيروزى بدست آمد.⁽¹⁰⁰³⁾
طبرى مى نويسد: چون رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم تمامى اموال و دژهاى خيبر را تصرف كرد، دو قلعه بنام هاى (وطيح ) و (سلام )⁽¹⁰⁰⁴⁾ باقى ماند، كه يهود خيبر در آن پناه گرفتند و پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم هر دو قلعه را محاصره كرد، يهود دانستند كه همگى نابود خواهند شد، از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم خواستند، با آنان كارى نداشته باشد و آنان را اخراج كند، و پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نيز از آنان پذيرفت ، و چون طبق اين قرارداد از قلعه هاى خود بيرون آمدند، پيشنهاد دادند كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم اموالشان را به دو نصف تقسيم كند، مشروط بر اينكه هرگاه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بخواهد، آنان را براند، و گفتند نظر به اين كه ما به كشاورزى اين سرزمين آگاهى بيشترى داريم ، اين سرزمين به ما واگذار شود تا ما آن را از قرار 50 بكاريم ، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نيز پذيرفت .
مردم فدك نيز چون از اين قرارداد آگاه شدند، از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم خواستند با آنان نيز همين معامله را انجام دهد، و به اين گونه خيبر از آن مسلمين و فدك از آن رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم گرديد، زيرا در مورد فدك جنگ و لشكركشى صورت نگرفته بود.⁽¹⁰⁰⁵⁾
ابوبكر احمد بن عبدالعزيز جوهرى گويد:.........

 

داستان به آتش كشيدن ، و يا تهديد به آن ، مسئله اى است كه از ديرزمان اذهان مسلمين را به خود مشغول داشته است كه آيا امكان دارد مسلمين صدر اسلام چنين عملى را در مورد دخت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم كه اين همه احاديث در فضائل او از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم روايت نموده اند، به اجرا در آوردند؟ و يا نه حداقل چنين تهديدى را روا دارند، و اينجانب در اين رساله درصدد تحقيق آن نيستم ، فقط يكى دو مورد از اقوال علماى اهل سنت را در اين مورد بيان مى دارم ، و از خود هيچ گونه اظهارنظرى نمى نمايم : ابن ابى الحديد، از علماى حنفى مذهب اعتزال گويد:

اما داستان به آتش كشيدن (خانه فاطمه عليهاالسلام ) و امور دردناك ديگر، و نيز آنكه گويد: على عليه السلام را دستگير نموده و در حالى كه مردم گردش جمع شده بودند، عمامه به گردنش افكنده و او را كشان كشان مى بردند، بسيار بعيد است كه چنين كارى انجام داده باشند، اينها رواياتى هستند كه فقط شيعه آن را بيان داشته اند، گرچه گروهى از اهل حديث نيز، همانند آن را بيان داشته اند، كه ما آن را بيان مى كنيم .⁽⁹⁹⁴⁾
و در چند صفحه بعد ابن ابى الحديد، از احمد بن عبدالعزيز جوهرى در كتاب (سقيفه ) نقل كرده گويد:
چون با ابوبكر بيعت شد، زبير و مقداد در معيت گروهى ، نزد على عليه السلام رفت و آمد نموده ، (در حالى كه على عليه السلام در خانه فاطمه عليهاالسلام بود) و با يكديگر درباره مسائل روز به مشورت مى نشستند، و يكديگر را در جريان حوادث قرار مى دادند.
عمر به نزد فاطمه عليهاالسلام آمد، و گفت : اى دخت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم هيچ يك از مردم را به اندازه پدرت دوست نداريم ، و پس از او هيچ كس را به اندازه تو دوست نداريم ، و به خدا سوگند هيچ يك از اين مسائل مانع نمى شود كه اگر همچنان اين گروه در خانه تو جمع شوند، دستور ندهم كه خانه را بر آنان به آتش نكشم ....⁽⁹⁹⁵⁾
جوهرى گويد: عمر به همراه گروهى از انصار و تعدادى اندكى از مهاجرين به خانه فاطمه عليهاالسلام آمد و گفت :
سوگند به آنكه جان عمر در اختيار اوست ، براى بيعت با ابى بكر از خانه خارج شويد، و يا اينكه خانه را بر شما به آتش خواهم كشيد. زبير با شمشير كشيده از خانه خارج گرديد، زياد بن لبيد انصارى و مرد ديگرى با او گلاويز شد، و شمشير از دست زبير افتاد، عمر شمشير را گرفت و به سنگ كوبيد، و در حالى كه گريبان آنان را گرفته ، به زور آنان را مى برد تا اينكه با ابوبكر بيعت كردند.
و ابوبكر جوهرى در روايت ديگر، داستان را مشروح تر بيان داشته گويد:
ابوبكر به عمر گفت : خالد بن وليد كجاست ؟ عمر گفت : او در اينجاست ، پس ابوبكر گفت : برويد على عليه السلام و زبير را بياوريد، سپس عمر وارد منزل گرديد، و خالد، بيرون در منتظر ماند، عمر به زبير گفت : اين شمشير براى چيست ؟ گفت : آن را براى بيعت با على عليه السلام آماده نموده ام ، گويد: و مردم زيادى درون خانه بودند، از آن جمله مقداد بن اسود، و همه بنى هاشم ، پس عمر شمشير را از دست زبير، بيرون كشيد، و آن را به سنگى كه در درون خانه قرار داشت كوبيد و آن را شكست ، پس از آن دست زبير را گرفت و او را به پا داشت ، سپس او را هل داد و از خانه بيرون راند و به خالد گفت او را نگه دار، خالد به همراه گروه زيادى كه ابوبكر براى حفاظت فرستاده بود، حضور داشتند، دوباره عمر وارد منزل گرديد و به على عليه السلام گفت : برخيز و بيعت كن و على عليه السلام خوددارى ورزيد، عمر دست او را گرفت ، و گفت : برخيز، و او امتناع ورزيد، و او همانند زبير با على عليه السلام رفتار كرد، و خالد زبير و على عليه السلام را نگه داشت ، و آنگاه عمر و همراهان آنها را به زور⁽⁹⁹⁶⁾ بردند، در حالى كه خيابانهاى مدينه مملو از مردم بود، و همگى تماشا مى كردند، چون فاطمه عليهاالسلام اين منظره را مشاهده نمود فرياد كرد و ناليد، و بسيارى از زنان بنى هاشم ، و زنان ديگر فاطمه عليهاالسلام را گرفته بودند، او به در خانه خود آمد و فرياد برآورد: اى ابوبكر چه زود اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را مورد هجوم قرار داديد، به خدا سوگند با عمر سخن نمى گويم تا هنگامى كه با خداى خود ملاقات كنم .⁽⁹⁹⁷⁾
و ابوبكر از اينكه به خانه فاطمه عليهاالسلام هجوم برده است ، اظهار تاءسف كرد و مى گفت : اى كاش به خانه فاطمه عليهاالسلام هجوم نمى بردم گرچه اعلان جنگ مى نمود.⁽⁹⁹⁸⁾
در آخر عمر مى گفت : اى كاش سه چيز را كه انجام دادم ، انجام نمى دادم ، حرمت خانه فاطمه عليهاالسلام را نگه مى داشتم ، گرچه براى جنگ با من آن را بسته بودند و كاش ...⁽⁹⁹⁹⁾
و قاضى القضاة معتزلى درصدد دفاع بر آمده گويد:
و اما داستان آتش زدن ، در صورتى كه صحت داشته باشد، هيچ گونه ايراد و اشكالى متوجه عمر نمى نمايد، زيرا او مى تواند هر كه را از بيعت امتناع ورزد، و بخواهد در ميان مسلمين اختلاف ايجاد كند، تهديد نمايد، اما اين مطلب ثابت نشده است .
پايان سخن قاضى القضاة .⁽¹⁰⁰⁰⁾
و قاضى القضاة حديث زدن عمر، فاطمه عليهاالسلام را با تازيانه ، طبق نقل ابوعلى (ره ) تكذيب مى كند، و در واقع خود درصدد تكذيب آن بر آمد، در حاليكه از تهديد به آتش ، و يا به آتش كشيدن ، دفاع نكرده و آن را امرى جايز مى داند.⁽¹⁰⁰¹⁾
سيد مرتضى (ره ) در اين رابطه گويد:
در مورد حديث سوزاندن ، ما پيش از اين بيان داشتيم كه غير از شيعه نيز آن را روايت نموده است . و اين كه قاضى القضاة گويد: (جايز است سوزاندن خانه حضرت فاطمه عليهاالسلام اين سؤ ال مطرح است كه ) چگونه سوزاندن خانه على عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام جايز است ؟ و آيا در اين مورد عذر قابل توجيهى وجود دارد؟ و آيا على عليه السلام و اصحابش بر خلاف اجماع و مسلمانان حركت كنند، اگر اجماعى ثابت شده باشد؟ در حاليكه در صورت مخالفت على عليه السلام به تنهايى هرگز اجماعى صورت نپذيرد، چه رسد به اينكه گروهى موافق و همراه على عليه السلام باشند، و ديگر اين كه چه فرقى بين تهديد به آتش زدن ، و زدن فاطمه عليهاالسلام به دليل ياد شده دارد؟ زيرا سوزاندن منازل ، وحشتناك تر از زدن يك و يا دو تازيانه است ، بنابراين دليلى ندارد كه نامبرده ، حديث را انكار و احراق را جايز بداند

994- شرح نهج البلاغه ، ج 2، ص 21.
995- همان مدرك ، ص 45.
996- حضرت در اين رابطه سخنى دارد كه در فصل سيزدهم گذشت .
997- شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 6 ص 48.
998- همان مدرك ، ج 6 ص 51.
999- تاريخ طبرى ، ج 2، ص 353.
1000- شافى سيد مرتضى (ره )، ص 234 و 235 به نقل شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 16 ص ‍ 272.
1001- همان مدرك ، ص 271.
1002- شافى سيد مرتضى (ره ) ص 283.

فاطمه عليها السلام خداوند امر به معروف را بخاطر مصلحت عموم مردم واجب كرد.⁽³⁰⁾
دفاع علمى از مومنين  
دو نفر زن كه در مسئله اى دينى با يكديگر اختلاف داشتند براى حل اختلاف خود نزد فاطمه عليها السلام رفتند. يكى از زنان مومن و ديگرى معاند و كافر بود.
فاطمه عليها السلام مى فرمايد: من دلايل زن مومن را اثبات كردم و حقانيت سخن او را آشكار نمودم و در نتيجه او بر آن زن كه دشمن اسلام بود پيروز گشت و بشدت شاد و مسرور گرديد.
فاطمه عليها السلام به آن زن مومن كه بسيار خوشحال شده بود فرمود: شادى فرشته ها براى پيروزى تو بر او بيشتر از شادى تو مى باشد و غم و اندوه شيطان و ياران او از غم و اندوه اين زن كافر زيادتر است . ⁽³¹⁾
دگر بينى  
امام حسن عليه السلام گويد: يك شب جمعه مادرم را ديدم كه در محراب عبادت ايستاد و همواره نماز مى گذارد و در ركوع و سجود بود تا شب به صبح رسيد و شنيدم كه براى زنان و مردان مومن با ذكر نام آنها دعا مى كند و هر چه بيشتر براى آنها از خداوند در خواست مى كند اما براى خود دعا نمى كند.
عرض كردم : مادر! چرا براى خود دعا نمى كنى همان گونه كه براى ديگران دعا مى كنى ؟
فرمود: فرزندم اول همسايه بعد اهل خانه . ⁽³²⁾
ارزش آموزش دين  
زنى به خدمت فاطمه زهرا عليها السلام رسيد و عرض كرد:............

هدف و منظور ما از نقل اين احاديث شريف در منقبت حضرت صديقه زهرا سلام الله عليها، اين است كه بر همگان ثابت شود موضوع محبت و يارى آن حضرت ، و يا بغض و دشمنى و اذيت او، عينا همانند محبت و دوستى با پيامبر اكرم (ص ) و يا عدوات و عناد نسبت به مقام نبوت است و اعتقاد داشتن به اين مطلب ، هرگز منحصر به يك مذهب خاص نيست ، بلكه اين موضوع كاملا اسلامى و كلى است ، بدون ترديد از معتقدات تمام مسلمين جهان است .

((اخذ الرسول الاكرم صلى الله عليه وآله بيد الحسن والحسين فقال : من احبنى و احب هذين و اباهما و امهما كان معى فى درجتى يوم القيامة ))
((رسول خدا(ص ) دست حسنين را گرفت و فرمود: هر كس مرا، و اين دو فرزند مرا، و پدر و مادر اين دو را دوست بدارد، روز قيامت با من همدرجه خواهد بود.))
هم درجه بودن با پيامبر اكرم (ص ) مطلبى است كه جا دارد به طور تفضيل درباره آن بحث و بررسى بعمل آيد تا كاملا موضوع بر همگان روشن گردد.
آيا چگونه امكان دارد كسى در روز قيامت با رسول خدا(ص ) هم درجه باشد؟
مگر بشرى مى تواند به درجه رفيع و بى نظير پيامبر اكرم (ص ) نائل شود؟
آيا چطور ممكن است كه انسانى به درجه والاى دسترسى پيدا كند؟ در اين كلام حضرت رسول (ص ) يك سر مگو، ويا يك راز گفتنى نهفته است و آن عبارت از اين است كه آن حضرت مى خواهد بگويد، هر كس مرا و عترت مرا دوست بدارد به درجه مؤ منين به ولايت نائل شده است ، و با من در رديف مولايان ، و در صف معتقدين به ولايت قرار دارد، اگرچه در اين صف و در اين درجه ، هر فردى داراى رتبه متفاوت و مخصوص به خود مى باشد، چنان كه موحدان و افراد با ايمان را در روز قيامت درجات متفاوت بيشمارى است ، مؤ منين به ولايت را نيز به تعداد افرادشان درجاتى است ولى در عين حال همه آنان ، در صف موحدين ، در صف معتقدين ، و در درجه مومنين به ولايت به محمد بن عبدالله (ص )، هم صف ، هم رديف ، هم دين ، و هم درجه اند (و يا به عبارت ديگر، ممكن است عده اى به درجه شهادت نائل آيند ولى رتبه و مقام معنوى هر يك با ديگرى متفاوت بوده ، و تنها در مرتبه شهادت همه با نسبت هاى مختلف ، مشترك باشند و با حفظ مراتب و مقامات مخصوص به خود، يكديگر هم صف و همرديف ).
بايد توجه داشت كه درجات معنوى به تعداد افراد بشر متفاوت است ، مثلا جميع موحدين اگر چه به (درجة التوحيد) نائل شده ، و با يكديگر در اين موضوع نزديك و هم درجه اند، ليكن خود اين درجه ، انبيا دارد، اوصيا دارد، علما دارد، شهدا دارد، مخلصون دارد، كه هر يك را مقام و مرتبه بسيار متفاوت و مخصوص به خود است ، و تنها در موحدين بودن با هم مشتركند، و عينا همين گونه است ((درجة الولايت )) و ((درجة المحبت ))
روايت مورد بحث را عده اى از علماء سنى در كتابهاى خود نقل كرده اند كه از جمله آنان : ((احمد بن حنبل )) امام حنابله در ((مسند)) - ((ترمذى )) در ((جامع صحيح )) كه يكى از صحاص ششگانه است - ((خطيب بغدادى )) در تاريخش - ((ابن عساكر)) در تاريخش - ((جزرى )) در ((اسنى المطالب )) - ((ابن اثير))در ((اسدالغابه )) - ((ابوالمظفر)) در ((تذكره )) - ((محب الدين طبرى )) در ((رياض )) و ((ذخاير)) - ((ابن حجر)) در ((تهذيب )) و ((صواعق )).
ابن حجر در تشريح حديث مذكور مى فرمايد:.......